“Yine karanlıklar
çöktü içime, gündüzlerim gece, gecelerim keder… Kederlerim sağır… Dilsiz ve
kör…
Kimseler beni
görmüyor, ben bile artık kendime yabancıyım. Çığlık atan sesim yok, sanki hiç
var olmamış gibiyim... Yoksa ben hiç olmadım mı bu dünyada? Başkalarının
dayattığı kafesin içinde çırpındıkça, daha çok dibi gören ben, var oldum mu
hiç?
Sadece yer mi
kaplıyorum? Sadece birilerinin kendi egolarını tatmin için kullandıkları
hayatıma dayatmalarını karşılamak için mi geldim bu dünyaya?”
“DUYUN beni... Çığlık
çığlığayım. GÖRÜN beni…
Hepiniz mi KÖRSÜNÜZ?
Ben hala yaşıyorum.
Ölmedim. Buradayım, içinizden biri...
Ama varlığımı bilin
yeter. Kim olduğumu
söyleyemem…
Korkuyorum…”
Onlar hala
içimizdeler, bizlerle...
Komiser Sezinden... Bir
toplum yarası.