Her
aşk kendi yalnızlığının kahramanıdır ve her kahraman en büyük yalnız…
Bir
yok oluş hikâyesiyle ayağa kalkan aşk, hayatımızdan götürdüğü her şeyi
çıldırtan kalabalıklarla üstümüze yürüttü. Suyu kalmayan bir nehir yatağında
yaşamaya çalışan balık misaliydik.
Hepimiz
aşıktık.
Kimimiz
süslenmiş gülücüklerimizle kızılcık şerbeti kıvamında nefeslenirken, kimimiz
ağır bir ateşle yanmaya meyillendi. Hayata sırtını dönüp nefessizliği
özleyenimiz de vardı, bütün insanlığa meydan okurcasına dimdik ölenimiz de.
Araftaydık.
Yüzümüzde
en nadide bahar çiçekleri oynaşırken, içimizde zebanilerin halayında
figürandık.
Hepimiz
kahramandık.
Çünkü
Her
aşk, kendi yalnızlığının kahramanıydı ve her kahraman en büyük yalnız…
Ama…
EN
ÇOK BEN YALNIZIM.